بچه که بودیم

کوچیک که بودیم چه دلهای بزرگی داشتیم اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم! 

کاش دلهامون به بزرگی بچگی بود کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش را از نگاهش میتوان خواند. 

کاش برای حرف زدن نیازی به صحبت کردن نداشتیم کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود کاش قلب ها در چهره بود اما اکنون اگر فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمد و دل خوش کرده ایم که سکوت کرده ایم. 

سکوت پر بهتر از فریاد تو خالیست. سکوتی را که یک نفر بفهمد بهتر از هزار فریادی است که هیچ کس نفهمد سکوتی که سرشار از نگفته هاست ناگفتنی هایی که گفتنش یک درد و نگفتنش هزاران درد دارد دنیا را ببین ... بچه بودیم از آسمان باران می آمد بزرگ شده ایم از چشم هایمان می آید! 

بچه بودیم همه چشمهای خیسمون رو میدیدن بزرگ شدیم هیچکس نمی بینه.

بچه بودیم تو جمع گریه میکردیم بزرگ که شدیم تو خلوت هم گریه نمیکنیم. 

بچه بودیم راحت دلمون نمیشکست بزرگ شدیم خیلی آسون دلمون میشکنه. 

بچه بودیم همه رو ۱۰ تا دوست داشتیم بزرگ که شدیم بعضی ها رو هیچی؛بعضی ها رو کم و بعضی ها رو بینهایت دوست داریم . 

بچه بودیم قضاوت نمیکردیم و همه یکسان بودن بزرگ که شدیم قضاوت های درست و غلط باعث شد که اندازه دوست داشتنمون تغییر کنه . 

 کاش هنوز همه رو به اندازه همون بچگی ۱۰ تا دوست داشتیم. 

بچه که بودیم اگر با کسی دعوا می کردیم ۱ ساعت بعد یادمون میرفت بزرگ که شدیم گاهی دعواهامون سال ها تو یادمون مونده و آشتی نمیکنیم. 

بچه که بودیم گاهی با یه تیکه نخ سرگرم می شدیم بزرگ که شدیم حتی ۱۰۰ تا کلاف نخم سرگرممون نمیکنه.  

بچه که بودیم بزرگ ترین آرزومون داشتن کوچکترین چیز بود .بزرگ که شدیم کوچکترین آرزومون داشتن بزرگترین چیزه. 

بچه که بودیم آرزومون بزرگ شدن بود ،بزرگ که شدیم حسرت برگشتن به بچگی رو داریم . 

بچه که بودیم تو بازی هامون همش ادای بزرگترارو در می آوردیم،بزرگ که شدیم همش تو خیالمون برمیگردیم به بچگی.بچه که بودیم درد دلها رو با هزار ناله میگفتیم همه میفهمیدن بزرگ شدیم درد دل را به صد زبان به کسی می گیم....هیچ کس نمیفهمه.بچه بودیم دوستیامون تا نداشت ،بزرگ که شدیم همه دوستیامون تا داره. 

بچه که بودیم بچه بودیم بزرگ که شدیم بزرگ که نشدیم هیچ،دیگه همون بچه هم نیستیم.